روایت یک صعود

خبرنگار پایگاه خبری ورزش در پارس به روایتی از یک صعود توسط گروه باشگاه کوهنوری آلپ شیراز پرداخته است.

به گزارش پایگاه خبری، تحلیلی ورزش در پارس، مشروح این گزارش به شرح زیر است:

صعود زمستانه قله هزار در استان کرمان با ارتفاع چهار هزار و ۵۰۱ متر

باشگاه کوهنوردی‌آلپ‌شیراز

سرپرست برنامه : لیلا کشاورز

زمان بندی: مدت سه روز

تعداد اعضا شرکت کننده : ۲۰ نفر

راهنما:  دادرس یونسی

مسئول فنی :دادرس یونسی،امیرعلی کیانی

عکاسان گروه:  محمد مرادی، شعبان صداقت ومنصورامیری

سرقدم:  بیتا کشاورز

میاندار :شعبان صداقت

صف جمع کن: منصور امیری

امدادگر:  مهناز رحمانی ، امر الله امیریان

گزارشگر:  زهرا رضایی

کوهنوردان: مریم قنبرزاده ،زهرا پاک نیت، جانان بهروزی،امیرعلی کیانی ،کاظم‌عزمی‌دیندارلو،نادر گلستان،وحید خیراندیش ،مهدی زارع ،سید جواد نعمت اللهی، سام مقدم، مهدی کیهانی

موقعیت جغرافیایی و پوشش گیاهی:

کوه هزار مرتفع ترین قله کرمان در جنوب این شهر‌، در بخش کوهستانی راین شهرستان کرمان قرار دارد.

از نظر توپوگرافی قله هزار مخلوط منفردی است که از شمال به آبادی میرشادی، از جنوب به دره رودخانه قهر رود و از سمت غرب به آبادی راسک‌منتهی می شود.

پوشش گیاهی آن‌شامل‌بوته های درمنه، گون، آلاله، آویشن، کلپوره و کرفس کوهی است.

چهارشنبه

طبق قرار قبلی ساعت  ۲۱:۳۰ در ترمینال کاراندیش‌شیراز جمع شدیم ‌و راس ساعت::۰۰ ۲۲با یک دستگاه اتوبوس vip شیراز‌‌ را به مقصد کرمان ترک کردیم.

پنج شنبه

ساعت۶:۱۰ صبح به پایانه مسافربری کرمان رسیدیم. طبق هماهنگی های سرپرست گروه در ساعت ۷:۴۵ دقیقه با دو دستگاه ون به سمت شهر راین حرکت کردیم‌ این شهر در ۱۰۰ کیلومتری کرمان واقع شده است و ارتفاعش از سطح دریا ۲۲۰۱ می باشد.خالی از لطف بود اگر ما قبل از صعود بازدیدی از قلعه زیبای راین نداشتیم .ساعت ۹:۱۰ به قلعه رسیدیم.قلعه راین مربوط به دوره ساسانی است و به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است .مساحت این بنای زیبا بیش از بیست و دو هزار متر مربع است و از خشت ساخته شده است پس از گرفتن عکس های زیبا در قعله ساعت ۱۰ و ۲۰ دقیقه صبح به سمت آبشار راین (طهرود) حرکت کردیم

ساعت ۱۰:۴۵ به آبشار رسیدیم فضای گردشگری زیبایی پایین آبشار قرار داشت کمی استراحت کردیم ۱۱:۳۰  به سمت آبشار رفتیم عکس های یادگاری را گرفته کوله پشتی ها را برداشته  در ساعت ۱۲ ظهر به سمت پناهگاه حرکت کردیم

به طور کلی ۵ جهت صعود قله وجود دارد که شامل: مسیر باب زنگی، میر شادی، اردیکان،باب بینی و پناهگاه می باشد که ما مسیر پناهگاه را برای صعود انتخاب کردیم .ابتدا با شیب نسبتا تندی رو به رو شدیم که بعد از آن مسیر نسبتا هموار است در ساعت ۱۴:۱۵ به پناهگاه در ارتفاع ۳۰۰۰ متری وجود داشت رسیدیم . بعد از خوردن ناهار و استراحت آتشی بر پا کردیم هوا بسیار سرد بود دور آتش نشستیم یک گروه چهار نفره از مشهد به پناهگاه رسیدند به رسم مهمان نوازی که شیرازی ها دارند از آنها پذیرایی کردیم و با هم به تماشای آسمان پر ستاره نشستیم.

پس از صرف شام و توضیحات برنامه توسط سرپرست گروه ساعت۲۲:۰۰ خواب آرامی دیگر را در دل کوه تجربه کردیم .

جمعه

بیدار باش توسط سرپرست ساعت سه بامداد انجام شد .کوله های قله را آماده کردیم و بقیه وسایل را در اتاق اختصاصی پناهگاه که از قبل توسط دوستان مشهدی رزرو شده بود گذاشتیم ساعت چهار و ۲۰ دقیقه صعودمان به سمت قله آغاز شد مسیر پاکوب بود و تا حدودی برفی و هوا سرد ساعت شش و ۳۰ دقیقه به دره آویشن رسیدیم دوستان مشهدی از ما جدا شدند و برای همدیگر آرزوی صعودی بی خطر کردیم.

در برخی نقاط شیب بسیار تند است و دست به سنگ بالا می رویم . مسیر برفی را به سمت شرق تراورس می کنیم تا روی خط الراس تیغه ای در سمت شرق قله قرار می گیریم. خط الراس را به سمت غرب ادامه می دهیم تا به قله برسیم. ساعت ۱۳ بر فراز قله ایستادیم دوستان مشهدی ما در حال گرفتن عکس بودند همگی سرمست از این پیروزی به همنوردان تبریک گفتیم  پس از گرفتن عکس یادگاری واستراحتی کوتاه در ساعت ۱۳ و ۴۵ دقیقه فرودمان به سمت جانپناه را آغاز کردیم .راهنمای برنامه مسیر برگشت را کمی تغییر دادند که مسیر کوتاه تر شد و در ساعت ۱۹ به جانپناه رسیدیم. شب را در جانپناه به استراحت پرداختیم

شنبه

ساعت شش صبح بیدار شده به بستن کوله پشتی ها پرداختیم پس از تمیز نمودن جانپناه ساعت ۷ صبح مسیر برگشت را ادامه داده و هشت و ۴۵ دقیقه در کنار آبشار به اتفاق هم نوردان صبحانه خوردیم .

ساعت ۱۰ صبح با ون ها به سمت ترمینال حرکت کردیم در بین راه سوغاتی هایی تهیه کردیم ساعت ۱۲ و ۳۰ دقیقه  در پایانه مسافربری کرمان بودیم با کمی تاخیر ساعت ۱۳ و ۴۵ دقیقه کرمان را به خاطره ای بسیار زیبا به سمت شیراز ترک کردیم . ساعت ۲۲ در ترمینال شیراز با هم نوردان خود تا صعودی دیگر خداحافظی کردیم .

گزارش از زهرا رضایی

انتهای پیام/