یادداشت/”روح الله موسوی خمینی” اسطوره‌ای که از “هیچ” به “همه چیز” رسید

حتما ویدیویی که در آن خبرنگار خارجی در هواپیمای ۴۷۲۱ ایرفرانس از امام خمینی(ره) می‌پرسد چه احساسی از بازگشت به ایران دارید را دیده اید که ایشان پاسخ می‌دهند: «هیچ»!
به گزارش پایگاه خبری فارس به روز ، نباید ساده انگارانه به موضوع نگریست و این «هیچ» را نوعی بی‌تفاوتی یا تقلیل شأنیت قلمداد کرد؛ در حالی که بالعکس، در این یک کلمه، هزاران نکته مکتوم و ناگفته نهفته است. بازگونمودن این «هیچ» بدین معنی است که هرچه از دوست رسد نیکوست. 
این «هیچ» یعنی «همه چیز» در سیطره قدرت اوست و در دایره قسمت، ما نقطه تسلیمیم. این «هیچ» یعنی «الهی رضاً برضائک و تسلیماً لامرک».
مشابه همین حس را امام روح‌الله در ماجرای شهادت حاج آقا سیدمصطفی داشتند و وقتی خبر را شنیدند، بدون ذره‌ای تأثر، تنها به ذکر آیه استرجاع بسنده کرده و در همان روز کلاس درس خود را دایر می‌کنند. 
حتی پیروزی نهضت در بهمن ۱۳۵۷ نیز ذره‌ای از توکل و اعتماد او به ذات لایزال پروردگار نکاست و مطمئن‌تر از گذشته به مسیر الهی خود ادامه داد. «شن‌ها مأمور خدا بودند» یا «خرمشهر را خدا آزاد کرد» ترجمانی دیگر از همان «هیچ» داخل هواپیماست.
گمان می‌برید جنگ ۸ ساله با بیش از ۸۰ کشور جهان که تنها صدام و رژیم بعث در ویترین آن خودنمایی می‌کردند، با تکیه بر فئه قلیله لجستیکی، نظامی و نیروی انسانی جمهوری نوپای اسلامی به سرانجام رسید؟! خیال می‌کنید امام(ره) با کدام پشتوانه، به چند دانشجوی نوباوه اجازه دادند تا لانه جاسوسی بزرگترین ابرقدرت جهان را فتح کنند؟! همه این وقایع نشان از آن دارد که تمام دنیا و تعلقاتش نزد امام(ره) در حد «هیچ» یا کمتر از آن ارزش داشت. مثل جدش مولا امیرالمؤمنین(ع) که دنیا را پست‌تر از آب بینی بزغاله‌ای تعبیر می‌کرد.
امام(ره) اما در اواخر عمر گرانبهایش نیز دست از این روحیه برنداشت. زمانی که ناو آمریکایی در خلیج‌فارس جولان می‌داد، بارها تاکید کرد که بی‌توجه به واکنش انتقامی شیطان بزرگ، باید آن را منهدم کرد؛ اما خورانندگان جام زهر و اعضای مجمع عقلا، بی‌اعتنا به فرمان حضرتش، آن را پشت گوش انداختند!
«نامه به میخائیل گورباچف»، «برکناری شیخ ساده‌لوح» و «صدور حکم ارتداد سلمان رشدی ملعون» بار دیگر نشان داد که «هیچ» چیز جز رضایت خداوند منّان در نزد او اهمیتی ندارد. 
این اعتقاد راسخ به «هیچ» اما پس از رحلتش، «همه چیز» را نصیب او کرد و بزرگترین تشییع جنازه تاریخ را به نام خمینی(ره) ثبت نمود.
امام روح‌الله در زندگانی شخصی هم «هیچ» نداشت. یک باب منزل در باغ محله قم، قطعه زمینی مشاعی، ۲ قطعه فرش، چند جلد کتاب و مختصری وجوه نقد ناشی از هدایا و نذورات، تمام دارایی شخصی بود که جهانی را به حیرت واداشت. 
بماند که برخی بازماندگانش، میراث‌دار خوبی برای او نبودند و چنان برج و بارویی برای امام کوخ‌نشینان ساختند که مطمئناً اگر در قید حیات بود، آجری از آن را سالم نمی‌گذاشت!
حال که او از میان ما رخت بر بسته، ‌ای کاش پیرو حقیقی خط امام(ره) بمانیم و در این راه از هیچ سرزنشی نهراسیم.

محمدصالح زندی

انتهای پیام/