در گفت و گوی ورزش پارس با بانوی دوچرخه‌سوار فارسی مطرح شد : شیراز نیازمند پیست دوچرخه سواری بانوان است/ آماده افتخار آفرینی برای کشورم هستم

بانوی دوچرخه‌سوار استان فارسی گفت: شیراز نیازمند پیست دوچرخه سواری بانوان است و درخواست ما از مسئولان این است مورد توجه قرار گیرد.

به گزارش پایگاه خبری، تحلیلی ورزش در پارس، آنچه در زیر از نظر شما مخاطبان گرامی می گذرد، گفت و گو با فاطمه یوسفی بانوی ورزشکار استان فارسی است.

ابتدا خودتان را معرفی کنید و بفرمایید از چه سنی دوچرخه‌سواری را آغاز کرده و چه افتخاراتی کسب کرده اید؟

فاطمه یوسفی هستم و دوچرخه سواری را از سن ۹ سالگی و با شرکت در مسابقات مدارس آغاز کردم و از سن ۱۶ سالگی به طور حرفه ای در رشته دوچرخه سواری کورسی فعالیت خود را آغاز کردم و تا به امروز در مسابقات کشوری و برون مرزی عناوین متعددی به دست آوردم.
از سن ۱۶ سالگی در رده سنی جوانان در رشته پیست نیمه استقامت سرعت طلای دو امتیاز و رشته جاده استقامت، در رشته سه کیلومتر و دو کیلومتر عناوین دوم و سوم در دوره های متعدد در لیگ قهرمانی کشور را کسب کردم.
در کلانشهر شیراز یک پیست دوچرخه سواری در حال ساخت هست که متاسفانه ۱۰ سال است که رها شده و من با تمرین در جاده در مسابقات شرکت کرده و عناوین مختلفی را کسب کردم. همچنین در رده سنی جوانان دوتا اعزام به تایلند و قزاقستان داشتم که در مسابقات قزاقستان موفق شدیم اولین مدال آسیایی بانوان ایران که مدال برنز بود را به دست آوریم.
اگر در شهر شیراز پیست دوچرخه سواری داشته باشیم استعدادهایی در بخش بانوان داریم که می‌توانند شکوفا شوند و می‌توانیم میزبان مسابقات ملی و بین‌المللی در شهر شیراز باشیم.

مشکلاتی که در این رشته برای بانوان وجود دارد و چقدر از این مشکلات مطرح و حل شده است ؟

یکی از مشکلاتی که برای بانوان در رشته دوچرخه سواری مطرح است محدودیت هایی است که وجود دارد و باعث از بین رفتن انگیزه برای ادامه کار آنها می شود.
اگر جاده‌ای مناسب برای این رشته در شهر شیراز داشته باشیم همه می‌توانند در بعد قهرمانی تمرینات حرفه‌ای این رشته را دنبال کنند و کسی که برای قهرمانی رکاب می‌زند باید در جاده ۱۰ کیلومتری رکاب بزند، جاده‌هایی که اکنون زیرساخت‌های آن ها دحال آماده شدن است صرفاً برای دوچرخه‌سوارانی مناسب است که به صورت تفریحی و گذراندن اوقات فعالیت می کنند و شخصی که در بعد قهرمانی رکاب می زند احتیاج به یک زمان و مکان خاصی دارد. از دیگر مشکلاتی که بانوان دارند بعد اقتصادی است که ما به عنوان یک بانوی ورزشکار دوچرخه‌سوار اگر دوچرخه از لحاظ فنی مشکلی پیدا کند باید خودمان آنرا تعمیر کنیم. وقتی که ما اعزام می شویم در مقابل زحمت ما می طلبد که پشت سر ما یک حمایتی باشد.برای بانوان قراردادی بسته نمی شود اگر هم بسته شود با مبالغی زیر ۱۰ میلیون یا یک میلیون است.
بزرگترین مشکل بانوان عدم حمایت و احتیاج به حمایت و انگیزه مضاعف است.
از زمانی که رئیس هیئت دوچرخه سواری تغییر کرده به دلیل شیوع ویروس کرونا برنامه‌ها و مسابقاتی که مدنظر داشتند را نتوانستند عملی کنند اما به صورت مجازی برای بانوان و آقایان مسابقاتی برگزار شد که امیدواریم شرایط کرونا برطرف شود و بتواند برنامه‌های مختص خود را برای بانوان و آقایان به اجرا دربیاورد و امیدواریم که بتوانیم همکاری خوبی با هیئت داشته باشیم.
در استان فارس تقریباً آقایان بانوان از لحاظ حمایتی در یک سطح هستند و بانوان تعدادشان کمتر است و از لحاظ محدودیت هایی هم که برایشان وجود دارد به صورت پایدار و ماندگار نمی‌توانند به فعالیت ورزشی خود ادامه دهند.
اگر این حمایت‌ها از چند سال گذشته وجود داشت بانوان می‌توانستند دیده شوند و این باعث می‌شد که در کنار هم بمانند.
اکنون بانویی در کنار من نیست که به عنوان هم تیمی بتوانیم به همدیگر کمک کنیم و برای شیراز رکاب بزنیم و ما حتی در شیراز تیمی در دوچرخه سواری کورسی جهت شرکت در مسابقات کشوری نداریم.
در چند سال گذشته مشکلات مطرح شده و من در مصاحبه‌هایی مطرح کردم اما فقط در حد اینکه گفته شده و کسی حمایت نکرده است.

مشوق شما در این راه چه کسانی بوده اند؟

من از زمان آغاز فعالیت ورزشی خود زیر نظر آقای مهران کوثر تمریناتم را انجام داده ام و مربی های دیگری هم بودند اما من تنها با ایشان و کمک ایشان توانستم از سن ۱۶ سالگی در طول شش ماه در اردوی تیم ملی حضور پیدا کنم و به تایلند اعزام شوم و ایشان از لحاظ فنی نیز به من کمک های زیادی کردند.

برنامه های پیش روی شما چیست ؟

شرکت در مسابقات سال آینده، اردوها ، بازی‌های آسیایی و در نهایت کسب سهمیه المپیک است.من با توجه به خودشناسی که از خود رسیده ام می دانم که سخت است اما هدفم این است که به این افتخار برسم و در مسابقات المپیک نیز شرکت کنم.
اگر من به مسابقات برون مرزی می‌روم یک ایران دیده می‌شود نه یک فرد و من برای ایران رکاب میزنم و همه توان خودم را جمع می کنم که پرچم کشورم را بالا ببرم. در پایان از حمایت های پدر و مادرم و همچنین رئیس و نایب رئیس هیات دوچرخه سواری شیراز و استان فارس قدردانی می کنم.

گفت و گو از لیلا رامش جان

انتهای پیام/